Αν
όλα συμβαίνουν λόγω της Εύας Καρνέιρο, ένα έχω να δηλώσω: “Είναι η
καλύτερη γιατρός στον κόσμο, την θαυμάζω...”. Διότι αν η δική της...
κατάρα που έχει πέσει πάνω στον Μουρίνιο, όπως υποστηρίζουν με
χιουμοριστική διάθεση (μάλλον...) τα αγγλικά tabloids, είναι αυτή που
έχει κάνει να συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν, τότε καλύτερα να μην σε
πιάσει στο στόμα της.
Διότι για τον Ζοσέ ένα πρόβλημα είναι τι (δεν) κάνει η δική του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υπό τις οδηγίες του και ένα άλλο εξίσου σημαντικό, είναι τι κάνει η πρώην δική του Τσέλσι, υπό τις οδηγίες του Αντόνιο Κόντε. Αφήνοντας όμως στην άκρη τα... αστεία και περνώντας στα σοβαρά, η αλήθεια είναι ότι η Τσέλσι του Κόντε κάνει πράγματα και θαύματα. Με δύο – τρεις μεταγραφές στην ενδεκάδα, κυρίως για να ενισχυθεί η ανασταλτική λειτουργία, η Τσέλσι εδώ και εβδομήντα ημέρες, μοιάζει και παίζει ως η καλύτερη Τσέλσι της τελευταίας πενταετίας.
Οχι απλά καλύτερη από αυτήν που ο Μουρίνιο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πέρυσι αφήνοντάς την κάτω από την μέση της βαθμολογίας, αλλά καλύτερη και από αυτήν που πριν δύο χρόνια ο Ζοσέ οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αυτός είναι ίσως και ο βασικότερος λόγος που ο Μουρίνιο δείχνει να... πάσχει για πρώτη φορά στην καριέρα του από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τον βλέπεις στον πάγκο να αντιμετωπίζει είτε με νεύρα, είτε μοιρολατρικά τα όσα του συμβαίνουν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και σχεδόν δεν τον αναγνωρίζεις.
Τον βλέπεις φοβισμένο, να προσπαθεί να κρατήσει ένα ισχνό προβάδισμα κόντρα σε Αρσεναλ και Εβερτον και να μην μπορεί σε καμία από τις δύο περιπτώσεις. Τον βλέπεις αγχωμένο να προσπαθεί να αλλάξει την... μοίρα ενός ματς (κόντρα σε Μπέρνλι ή Στόουκ για παράδειγμα) όπου η ομάδα του χάνει την μία ευκαιρία πίσω από την άλλη και αδυνατεί. Αδυνατεί κυρίως γιατί δεν έχει καθαρό μυαλό, δεν έχει σιγουριά για ότι κάνει, δεν έχει την αυτοπεποίθηση που ήταν το βασικό πλεονέκτημά του όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι πιθανό αυτό να συμβαίνει γιατί όταν βλέπει την Τσέλσι, όταν βλέπει τον Αζάρ, τον Ντιέγκο Κόστα, ακόμη περισσότερο τον Βίκτορ Μόουζες, να μελαγχολεί τουλάχιστον, για να μην γράψω να σπάει την τηλεόραση. Και όταν τους είδε και από κοντά στο γήπεδο, μέτρησε τέσσερα...
Είναι να μην τον πιάσει κατάθλιψη και να τον κυριεύσει η έλλειψη αυτοπεποίθησης μετά; Ας αφήσουμε όμως τον Μουρίνιο στην άκρη κι' ας περιμένουμε να δούμε αν μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση (το ματς με την Τότεναμ την ερχόμενη Κυριακή ίσως και να αποδειχτεί οριακό και καθοριστικό, αφού τυχόν νέα αποτυχία, ειδικά ήττα θα τον στείλει πολύ μακριά από την τετράδα και η κατάσταση θα μοιάζει και ψυχολογικά και βαθμολογικά μη αναστρέψιμη κι' ας μην έχουμε φτάσει ακόμη ούτε στα μισά του δρόμου) κι' ας περάσουμε σε αυτόν που γύρισε τελείως το χαρτί, τον Αντόνιο Κόντε... Η αλλαγή στην διάταξη... Ηταν η 29η Σεπτεμβρίου όταν στο μεγάλο ντέρμπι του Λονδίνου κόντρα στην Αρσεναλ, η Τσέλσι του Κόντε έχανε με 3-0 στο ημίχρονο. Εκεί είναι που ο Κόντε πάτησε το κουμπί και αποφάσισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, αυτό που τον ανέδειξε ως έναν από τους καλύτερους σύγχρονους προπονητές και επί της ουσίας τον... έστειλε στην Τσέλσι. Το 3-4-2-1 με το οποίο έκανε την Γιουβέντους ξανά κυρίαρχη στην Ιταλία, εφαρμόστηκε και στην Τσέλσι.
Στο 55' του ντέρμπι με την Αρσεναλ βγήκε ο Φάμπρεγκας και μπήκε ο Μάρκος Αλόνσο. Το 4-3-3 που μέχρι εκείνη την στιγμή εφάρμοζε ο Ιταλός πήγε περίπατο... Μαζί του πήγαν περίπατο και οι ενδεκαδάτοι, Φάμπρεγκας, Γουίλιαν και Ιβάνοβιτς. Από την επόμενη αγωνιστική κιόλας τα πάντα άλλαξαν. Η Τσέλσι με το 3-4-2-1 άλλαξε εικόνα και έγινε μία ομάδα που ανασταλτικά δύσκολα έτρωγε φάση όχι γκολ... Ο Αθπιλικουέτα πήγε στην τριάδα των στόπερ μαζί με Κέιχιλ και Νταβίντ Λουίς, ο Αλόνσο πήρε όλη την αριστερή πλευρά και ο Βίκτορ Μόουζες βγήκε από το... ψυγείο και έγινε ένα μοντέρνο δεξί μπακ χαφ που κάνει δικό του κτήμα όλη την δεξιά πλευρά του γηπέδου. Μάτιτς και Καντέ δεν κουνήθηκαν ποτέ ξανά από τον άξονα, ο Αζαρ πήρε τον ελεύθερο ρόλο που ήθελε, ο Πέδρο εκτόπισε τον Γουίλιαν από την ενδεκάδα και ο Ντιέγκο Κόστα παρέμεινε στην κορυφή ως ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Το τρομερό σερί... Τα πάντα κυλούν ρολόι. Οι παίκτες μοιάζουν στην καλύτερη κατάστασή τους και “τα βαριά χαρτιά” του ρόστερ έγιναν ξανά οι καθοριστικοί παίκτες. Πρώτος και πάνω απ' όλους ο Ντιέγκο Κόστα με 11 γκολ και 4 ασίστ σε 14 ματς!
Ακολουθεί ο Αζάρ που δεν έχει καμία σχέση με το... περσινό φάντασμα που περιφέρονταν στα γήπεδα της Premier με το όνομα Αζάρ. Εγινε ξανά ο παίκτης που ο Μουρίνιο χαρακτήριζε την σεζόν 2014-15 ως “ότι πιο κοντά σε Μέσι και Κριστιάνο”. Ο Πέδρο είναι όχι ακόμη ο Πέδρο της Μπάρτσα, αλλά ο καλύτερος Πέδρο που είδε ποτέ η Τσέλσι και ο Καντέ με τον Μάτιτς το κεντρικό δίδυμο στα χαφ που όλοι ζηλεύουν. Ηρθε και η εντυπωσιακή έκπληξη από τον Μόουζες, ο οποίος αλήθεια είναι ότι έχει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά για να παίξει καλύτερα όλη την πλευρά από εξτρέμ που έπαιζε ως τώρα και το γλυκό έδεσε...
Κυρίως έδεσε η άμυνα που δεν τρώει γκολ ούτε με αίτηση. ...και η ψυχολογία. Η μία νίκη έφερε την άλλη και η αυτοπεποίθηση είναι πλέον τόσο μεγάλη που οι παίκτες της Τσέλσι αισθάνονται ανίκητοι. Ακόμη και στα πιο δύσκολα ματς, ακόμη και σε αυτά που στραβώνουν για τα καλά η Τσέλσι έχει τον τρόπο και κυρίως την ψυχολογία για να τα γυρίσει. Ετσι έγινε και στο ντέρμπι προ δύο εβδομάδων με την Τότεναμ. Η ομάδα του Ποτσετίνο ήταν απόλυτη κυρίαρχος στο πρώτο ημίχρονο, προηγήθηκε στο “Στάμφορντ Μπριτζ” έφτιαξε φάσεις και για δεύτερο γκολ και ξαφνικά είδε τον Πέδρο στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου να ισοφαρίζει για την Τσέλσι που ως τότε δεν είχε κάνει φάση. Ακριβώς το ίδιο και στο μεγάλο crash test για τον τίτλο με την Μάντσεστερ Σίτι.
Η ομάδα του Πεπ προηγήθηκε 1-0, έχασε στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου τρεις μεγάλες ευκαιρίες να τελειώσει το ντέρμπι και η Τσέλσι στη συνέχεια το έφερε τούμπα και έφυγε νικήτρια με 3-1. Ογδοη συνεχόμενη νίκη και πρόγραμμα που ακολουθεί να μοιάζει ευνοϊκό (στην Πρέμιερ ναι μεν δεν υπάρχει εύκολο ματς, αλλά όπως και να το κάνουμε διαφορετικό είναι να παίζεις στο “Ετιχαντ” και άλλο να παίζεις εντός έδρας με την Γ. Μπρόμιτς όπως αυτή την Κυριακή). Οι νίκες μπορεί να γίνουν και εννιά και δέκα αφού ο δρόμος είναι βατός για να συνεχιστεί το σερί. Και πλέον έστω κι' αν ακόμη είναι νωρίς και με δεδομένο το πλεονέκτημα που έχει η Τσέλσι του ενός ματς την εβδομάδα αφού δεν παίζει Ευρώπη, ναι σήμερα που μιλάμε μοιάζει με το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο. Ειδικά όσο η Λίβερπουλ θα βλέπει... τις Μπόρνμουθ να τις γυρίζουν τα ματς από 1-3 σε 4-3 και όσο η Σίτι θα έχει τόσα πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη... Και ο Μουρίνιο είναι σχεδόν βέβαιο ότι τέτοια ζημιά στην Τσέλσι φέτος δεν είναι ικανός να την κάνει. Ας όψεται η Εύα την οποία θυμίζω ξανά πως λατρεύω...
Διότι για τον Ζοσέ ένα πρόβλημα είναι τι (δεν) κάνει η δική του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υπό τις οδηγίες του και ένα άλλο εξίσου σημαντικό, είναι τι κάνει η πρώην δική του Τσέλσι, υπό τις οδηγίες του Αντόνιο Κόντε. Αφήνοντας όμως στην άκρη τα... αστεία και περνώντας στα σοβαρά, η αλήθεια είναι ότι η Τσέλσι του Κόντε κάνει πράγματα και θαύματα. Με δύο – τρεις μεταγραφές στην ενδεκάδα, κυρίως για να ενισχυθεί η ανασταλτική λειτουργία, η Τσέλσι εδώ και εβδομήντα ημέρες, μοιάζει και παίζει ως η καλύτερη Τσέλσι της τελευταίας πενταετίας.
Οχι απλά καλύτερη από αυτήν που ο Μουρίνιο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πέρυσι αφήνοντάς την κάτω από την μέση της βαθμολογίας, αλλά καλύτερη και από αυτήν που πριν δύο χρόνια ο Ζοσέ οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αυτός είναι ίσως και ο βασικότερος λόγος που ο Μουρίνιο δείχνει να... πάσχει για πρώτη φορά στην καριέρα του από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τον βλέπεις στον πάγκο να αντιμετωπίζει είτε με νεύρα, είτε μοιρολατρικά τα όσα του συμβαίνουν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και σχεδόν δεν τον αναγνωρίζεις.
Τον βλέπεις φοβισμένο, να προσπαθεί να κρατήσει ένα ισχνό προβάδισμα κόντρα σε Αρσεναλ και Εβερτον και να μην μπορεί σε καμία από τις δύο περιπτώσεις. Τον βλέπεις αγχωμένο να προσπαθεί να αλλάξει την... μοίρα ενός ματς (κόντρα σε Μπέρνλι ή Στόουκ για παράδειγμα) όπου η ομάδα του χάνει την μία ευκαιρία πίσω από την άλλη και αδυνατεί. Αδυνατεί κυρίως γιατί δεν έχει καθαρό μυαλό, δεν έχει σιγουριά για ότι κάνει, δεν έχει την αυτοπεποίθηση που ήταν το βασικό πλεονέκτημά του όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι πιθανό αυτό να συμβαίνει γιατί όταν βλέπει την Τσέλσι, όταν βλέπει τον Αζάρ, τον Ντιέγκο Κόστα, ακόμη περισσότερο τον Βίκτορ Μόουζες, να μελαγχολεί τουλάχιστον, για να μην γράψω να σπάει την τηλεόραση. Και όταν τους είδε και από κοντά στο γήπεδο, μέτρησε τέσσερα...
Είναι να μην τον πιάσει κατάθλιψη και να τον κυριεύσει η έλλειψη αυτοπεποίθησης μετά; Ας αφήσουμε όμως τον Μουρίνιο στην άκρη κι' ας περιμένουμε να δούμε αν μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση (το ματς με την Τότεναμ την ερχόμενη Κυριακή ίσως και να αποδειχτεί οριακό και καθοριστικό, αφού τυχόν νέα αποτυχία, ειδικά ήττα θα τον στείλει πολύ μακριά από την τετράδα και η κατάσταση θα μοιάζει και ψυχολογικά και βαθμολογικά μη αναστρέψιμη κι' ας μην έχουμε φτάσει ακόμη ούτε στα μισά του δρόμου) κι' ας περάσουμε σε αυτόν που γύρισε τελείως το χαρτί, τον Αντόνιο Κόντε... Η αλλαγή στην διάταξη... Ηταν η 29η Σεπτεμβρίου όταν στο μεγάλο ντέρμπι του Λονδίνου κόντρα στην Αρσεναλ, η Τσέλσι του Κόντε έχανε με 3-0 στο ημίχρονο. Εκεί είναι που ο Κόντε πάτησε το κουμπί και αποφάσισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, αυτό που τον ανέδειξε ως έναν από τους καλύτερους σύγχρονους προπονητές και επί της ουσίας τον... έστειλε στην Τσέλσι. Το 3-4-2-1 με το οποίο έκανε την Γιουβέντους ξανά κυρίαρχη στην Ιταλία, εφαρμόστηκε και στην Τσέλσι.
Στο 55' του ντέρμπι με την Αρσεναλ βγήκε ο Φάμπρεγκας και μπήκε ο Μάρκος Αλόνσο. Το 4-3-3 που μέχρι εκείνη την στιγμή εφάρμοζε ο Ιταλός πήγε περίπατο... Μαζί του πήγαν περίπατο και οι ενδεκαδάτοι, Φάμπρεγκας, Γουίλιαν και Ιβάνοβιτς. Από την επόμενη αγωνιστική κιόλας τα πάντα άλλαξαν. Η Τσέλσι με το 3-4-2-1 άλλαξε εικόνα και έγινε μία ομάδα που ανασταλτικά δύσκολα έτρωγε φάση όχι γκολ... Ο Αθπιλικουέτα πήγε στην τριάδα των στόπερ μαζί με Κέιχιλ και Νταβίντ Λουίς, ο Αλόνσο πήρε όλη την αριστερή πλευρά και ο Βίκτορ Μόουζες βγήκε από το... ψυγείο και έγινε ένα μοντέρνο δεξί μπακ χαφ που κάνει δικό του κτήμα όλη την δεξιά πλευρά του γηπέδου. Μάτιτς και Καντέ δεν κουνήθηκαν ποτέ ξανά από τον άξονα, ο Αζαρ πήρε τον ελεύθερο ρόλο που ήθελε, ο Πέδρο εκτόπισε τον Γουίλιαν από την ενδεκάδα και ο Ντιέγκο Κόστα παρέμεινε στην κορυφή ως ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Το τρομερό σερί... Τα πάντα κυλούν ρολόι. Οι παίκτες μοιάζουν στην καλύτερη κατάστασή τους και “τα βαριά χαρτιά” του ρόστερ έγιναν ξανά οι καθοριστικοί παίκτες. Πρώτος και πάνω απ' όλους ο Ντιέγκο Κόστα με 11 γκολ και 4 ασίστ σε 14 ματς!
Ακολουθεί ο Αζάρ που δεν έχει καμία σχέση με το... περσινό φάντασμα που περιφέρονταν στα γήπεδα της Premier με το όνομα Αζάρ. Εγινε ξανά ο παίκτης που ο Μουρίνιο χαρακτήριζε την σεζόν 2014-15 ως “ότι πιο κοντά σε Μέσι και Κριστιάνο”. Ο Πέδρο είναι όχι ακόμη ο Πέδρο της Μπάρτσα, αλλά ο καλύτερος Πέδρο που είδε ποτέ η Τσέλσι και ο Καντέ με τον Μάτιτς το κεντρικό δίδυμο στα χαφ που όλοι ζηλεύουν. Ηρθε και η εντυπωσιακή έκπληξη από τον Μόουζες, ο οποίος αλήθεια είναι ότι έχει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά για να παίξει καλύτερα όλη την πλευρά από εξτρέμ που έπαιζε ως τώρα και το γλυκό έδεσε...
Κυρίως έδεσε η άμυνα που δεν τρώει γκολ ούτε με αίτηση. ...και η ψυχολογία. Η μία νίκη έφερε την άλλη και η αυτοπεποίθηση είναι πλέον τόσο μεγάλη που οι παίκτες της Τσέλσι αισθάνονται ανίκητοι. Ακόμη και στα πιο δύσκολα ματς, ακόμη και σε αυτά που στραβώνουν για τα καλά η Τσέλσι έχει τον τρόπο και κυρίως την ψυχολογία για να τα γυρίσει. Ετσι έγινε και στο ντέρμπι προ δύο εβδομάδων με την Τότεναμ. Η ομάδα του Ποτσετίνο ήταν απόλυτη κυρίαρχος στο πρώτο ημίχρονο, προηγήθηκε στο “Στάμφορντ Μπριτζ” έφτιαξε φάσεις και για δεύτερο γκολ και ξαφνικά είδε τον Πέδρο στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου να ισοφαρίζει για την Τσέλσι που ως τότε δεν είχε κάνει φάση. Ακριβώς το ίδιο και στο μεγάλο crash test για τον τίτλο με την Μάντσεστερ Σίτι.
Η ομάδα του Πεπ προηγήθηκε 1-0, έχασε στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου τρεις μεγάλες ευκαιρίες να τελειώσει το ντέρμπι και η Τσέλσι στη συνέχεια το έφερε τούμπα και έφυγε νικήτρια με 3-1. Ογδοη συνεχόμενη νίκη και πρόγραμμα που ακολουθεί να μοιάζει ευνοϊκό (στην Πρέμιερ ναι μεν δεν υπάρχει εύκολο ματς, αλλά όπως και να το κάνουμε διαφορετικό είναι να παίζεις στο “Ετιχαντ” και άλλο να παίζεις εντός έδρας με την Γ. Μπρόμιτς όπως αυτή την Κυριακή). Οι νίκες μπορεί να γίνουν και εννιά και δέκα αφού ο δρόμος είναι βατός για να συνεχιστεί το σερί. Και πλέον έστω κι' αν ακόμη είναι νωρίς και με δεδομένο το πλεονέκτημα που έχει η Τσέλσι του ενός ματς την εβδομάδα αφού δεν παίζει Ευρώπη, ναι σήμερα που μιλάμε μοιάζει με το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο. Ειδικά όσο η Λίβερπουλ θα βλέπει... τις Μπόρνμουθ να τις γυρίζουν τα ματς από 1-3 σε 4-3 και όσο η Σίτι θα έχει τόσα πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη... Και ο Μουρίνιο είναι σχεδόν βέβαιο ότι τέτοια ζημιά στην Τσέλσι φέτος δεν είναι ικανός να την κάνει. Ας όψεται η Εύα την οποία θυμίζω ξανά πως λατρεύω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου