Μικρές ιστορίες ανθρωπιάς στη χιονισμένη Σκόπελο της Εμμανουηλίας Γουλιέλμου

Μία Σκοπελίτισσα, η οποία εργάζεται ως οικογενειακή βοηθός στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», τις τελευταίες ημέρες βρέθηκε κοντά σε δεκάδες ηλικιωμένους συντοπίτες της, αψηφώντας το χιόνι και τις ακραίες καιρικές συνθήκες. Το παράδειγμα της Εμμανουηλίας Γουλιέλμου, η οποία εργάζεται ως συμβασιούχος ορισμένου χρόνου και είναι και η μοναδική υπάλληλος, που στελεχώνει τη συγκεκριμένη δομή του Δήμου Σκοπέλου, ο οποίος δοκιμάστηκε σκληρά από την επέλαση του χιονιά, αποδεικνύει έμπρακτα πως μικρές ιστορίες ανθρωπιάς και προσωπικού θάρρους συνεχίζουν να γράφονται ακόμη και σήμερα.

Η 50χρονη γυναίκα από την ημέρα που οι πρώτες νιφάδες χιονιού έκαναν την εμφάνισή τους, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για την εξυπηρέτηση των 65 συνολικά ηλικιωμένων Σκοπελιτών που απολαμβάνουν τη φροντίδα της. Στα καθήκοντα των οικογενειακών βοηθών, οι οποίοι απασχολούνται στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» συμπεριλαμβάνονται η διεκπεραίωση εξωτερικών εργασιών, η προμήθεια των ηλικιωμένων με είδη άμεσης ανάγκης, αλλά και η καθαριότητα των σπιτιών τους, πέρα από τη συντροφιά που τους προσφέρει. Στην περίπτωση, πάντως, της κ. Εμμανουηλίας Γουλιέλμου, πρέπει να σημειωθεί ότι επιφορτίστηκε και με άλλες αρμοδιότητες, αφού δεν υπάρχει δεύτερος υπάλληλος πέρα από την ίδια.
«Είμαι μόνη μου στη δουλειά την τελευταία πενταετία. Δεν υπάρχουν ούτε κοινωνική λειτουργός ή ψυχολόγος, ούτε νοσηλεύτρια. Εδώ και χρόνια δεν γίνονται προσλήψεις και παλεύω μονάχη μου κάθε μέρα. Είπαν ότι θα προσληφθεί νέο προσωπικό όταν ενταχθούμε στο «Κατ’ οίκον φροντίδα». Θα χρειαστεί υπομονή μέχρι το τέλος του 2017, που θα είναι έτοιμο το νέο πρόγραμμα για να στελεχωθούμε ανάλογα», εξομολογήθηκε η κ. Γουλιέλμου, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στα όσα αντίκρισε τα τελευταία 24ωρα: «Από την στιγμή που άρχισε να χιονίζει, η μετακίνηση ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο οικισμός είναι χτισμένος κατηφορικά και μέσα στη Χώρα το ύψος του χιονιού ήταν κοντά στα 80 εκατοστά, ενώ σε άλλα σημεία ξεπέρασε το ένα-ενάμιση μέτρο. Τόσο χιόνι δεν έχω ξαναδεί στο νησί. Κανείς μας δεν περίμενε ότι θα χιόνιζε τόσο πολύ».
Στο πλευρό της 50χρονης Σκοπελίτισσας βρέθηκε ο σύζυγός της, ενώ την ίδια στιγμή εξήρε και την αυτοθυσία των αντρών του Πυροσβεστικού Κλιμακίου Σκοπέλου. «Είχα και τον άντρα μου δίπλα, ο οποίος με βοηθούσε όπου μπορούσε. Ήταν για μένα η… βοήθεια της «Βοήθειας στο Σπίτι». Τι να έκανα; Βέβαια, εκείνοι οι οποίοι υπερέβαλλαν εαυτούς ήταν οι πυροσβέστες που υπηρετούν στη Σκόπελο. Να είναι καλά τα παιδιά, εξυπηρέτησαν πολύ κόσμο. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γινόταν εάν δεν ήταν κι εκείνοι».

Η κ. Γουλιέλμου εξυπηρετεί δεκάδες ηλικιωμένους. «Συνολικά φροντίζω 65 άτομα από 65 μέχρι 92 ετών. Ζευγάρια γερόντων, αλλά και ηλικιωμένους που ζούνε μόνοι τους, είτε γιατί δεν έχουν αποκτήσει παιδιά, είτε γιατί εκείνα ζούνε μακριά από το νησί. Οι περισσότεροι κατοικούν στη Χώρα, εκτός από δύο, οι οποίοι μένουν προς τον Στάφυλο και τον Κάμπο. Όλες αυτές τις μέρες, φαγητό τους πήγαινα και ψωμί, ενώ είχαν ξεμείνει και από φάρμακα. Άνοιξε μόνο το ένα φαρμακείο και τα προμηθευόμουν από εκεί. Τα πιο δύσκολα ήταν Τρίτη και Τετάρτη που δεν είχαμε καν ρεύμα», είπε η υπάλληλος του «Βοήθεια στο Σπίτι» και πρόσθεσε: «Εκείνες τις δύο ημέρες με ανησύχησε περισσότερο η περίπτωση μίας γιαγιάς, η οποία χρησιμοποιεί οξυγόνο και όταν διακόπηκε η ηλεκτροδότηση κινδύνευσε η ζωή της. Ήμασταν σε επιφυλακή όλο το διήμερο, αφού εκεί που μένει δεν ήταν καθόλου εύκολη η προσέγγιση της οικίας της. Δεν πήγαινε τίποτα. Ευτυχώς το ρεύμα ήρθε και ηρέμησα. Ένα άλλο δύσκολο περιστατικό αφορούσε έναν ηλικιωμένο, ο οποίος χρησιμοποιεί αποκλειστικά ηλεκτρικά σώματα για να ζεσταίνεται και κατοικεί έξω από το χωριό. Έτσι έμεινε δίχως θέρμανση όσο δεν είχαμε ρεύμα. Μάλιστα, αντιμετωπίζει πρόβλημα αναπηρίας μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη. Του πρότεινα να τον μεταφέρουμε στο Κέντρο Υγείας, αλλά δεν ήθελε. Τον σκεπάσαμε καλά με κουβέρτες, αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν κάθε φορά ότι θα έβρισκα κάτι άσχημο κάθε πρωί που πήγαινα. Ή να θυμηθώ που μείναμε χωρίς τηλέφωνα την Τετάρτη που μας πέρασε; Επειδή δεν είχαμε ρεύμα, αποφορτίστηκαν τα κινητά μας και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με αρκετούς. Φοβόμουν μήπως τύχαινε κάτι άσχημο, αλλά δόξα τω Θεώ, όλα κύλησαν δίχως απρόοπτα».
Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετώπισε, αφού μετακινούνταν αποκλειστικά με τα πόδια και καθημερινά κάλυψε πεζή αρκετά χιλιόμετρα, δεν σκέφτηκε στιγμή να μην προσέλθει στην εργασία της. «Δεν το συζητάμε καν αυτό. Να έμενα στο σπίτι, ενώ υπήρχε τόσος κόσμος που με χρειαζόταν; Απλά δεν γίνεται αυτό. Υπήρχαν περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι τους φρόντιζαν τα παιδιά τους. Όμως, ζούνε ανάμεσά μας και ηλικιωμένοι που είναι μόνοι στον κόσμο. Σ’ αυτούς πάω συνέχεια. Είμαι και Σκοπελίτισσα. Τους ξέρω όλους. Πώς να τους άφηνα;», εξήγησε η κ. Γουλιέλμου, η οποία στη συνέχεια δεν έκρυψε τη συγκίνησή της, καθώς αντίκριζε τους γέροντες και τις γερόντισσες: «Η χαρά τους δεν περιγραφόταν. Αυτή είναι και η ηθική ανταμοιβή μου. Να είναι καλά. Πλέον είμαι 50 ετών, αύριο θα βρίσκομαι εγώ στη θέση τους. Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα στήριγμα. Ευτυχώς εδώ στο νησί υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ μας. Από την πρώτη ημέρα που μας χτύπησε ο χιονιάς, ο ένας πρόσεχε τον άλλον. Ο διπλανός έβγαινε έξω και φώναζε τον γείτονα, να δει εάν είναι καλά. Γενικά εδώ στο νησί παραμένουμε δεμένοι».
Όσο για την ευχή, με την οποία έκλεισε την κουβέντα της; Η κ. Εμμανουηλία Γουλιέλμου είπε: «Να επουλώσουμε γρήγορα τις πληγές μας. Το 2015 είχαμε τις πλημμύρες, ενώ τώρα μας ταλαιπώρησε ο χιονιάς. Ελπίζω να μην τριτώσει το κακό. Να τελειώσουν εδώ αυτά και από εδώ και πέρα να λέμε μόνο για καλά πράγματα».