Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Στην ολλανδική κάλπη μετρά η ΕΕ τη δύναμη λαϊκισμού και ξενοφοβίας

Στην ολλανδική κάλπη μετρά η ΕΕ τη δύναμη λαϊκισμού και ξενοφοβίας




Στις κάλπες προσέρχονται οι πολίτες της Ολλανδίας, ανοίγοντας τον εκλογικό κύκλο της ΕΕ από τον οποίο ίσως προκύψει μια διαφορετική Ευρώπη. 

Με φόντο τις φωνές του Βιμ Βίλντερς κατά των μουσουλμάνων, αλλά και τις κραυγές Ερντογάν κατά ΕΕ, οι Ολλανδοί καλούνται να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν τα προγνωστικά. Ψηφίζοντας δε με ψηφοδέλτιο, υπό το φόβο ρωσικών κυβερνοεπιθέσεων.

Με τη γλώσσα των αριθμών: Δικαίωμα ψήφου έχουν 12,9 εκατομμύρια πολίτες σε μια χώρα με πληθυσμό περίπου 17 εκατομμύρια και ένα Κοινοβούλιο με 150 έδρες (η Γερουσία έχει 75 έδρες).

Στις εκλογές λαμβάνουν μέρος 28 κόμματα, από τα οποία τα 14 φαίνεται να εξασφαλίζουν την είσοδο στο Κοινοβούλιο. Το εισιτήριο για την είσοδο είναι 0,67% των ψήφων.

Η χώρα δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα: η οικονομία αναπτύχθηκε 2,3% το 2016 και η ανεργία είναι στο 5%. Έτσι, η προεκλογική εκστρατεία επικεντρώθηκε στην αγαπημένη πλέον ατζέντα αρκετών στην Ευρώπη: η ταυτότητα, «εμείς» σε σχέση με τους «άλλους», το θέμα των μεταναστών και των προσφύγων.

Βούτυρο στο ψωμί του Βίλντερς, ο οποίος έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλει μουσουλμάνους, δεν θέλει τεμένη και Κοράνι, ούτε πρόσφυγες. Δεν θέλει όμως ούτε την παλιά ελίτ των πολιτικών, ούτε τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, την οποία αντιπαθεί όσο και το ίνδαλμά του, η Μάργκαρετ Θάτσερ.

Ο Βίλντερς ξεκίνησε το 1997 από το Φιλελεύθερο VVD του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε και το 2004 έφτιαξε το δικό του Κόμμα της Ελευθερίας. Έκτοτε πορεύεται με τη νέα του ατζέντα, παρέα με το Twitter, αλλά και τις καθημερινές σχεδόν απειλές κατά της ζωής του.

Οι δημοσκοπήσεις του έδιναν ακόμα και την πρώτη θέση, έστω και αν τις τελευταίες εβδομάδες υποχώρησε.

Η Ολλανδία είναι μια χώρα που παραδοσιακά στηρίζεται σε κυβερνήσεις συνασπισμού. Συνήθως η επόμενη μέρα θέλει τον νικητή να αναλώνεται σε συζητήσεις με άλλα κόμματα έως ότου βρεθούν τουλάχιστον 76 έδρες.

Το πόσο έχει αλλάξει ο εκλογικός χάρτης στη χώρα φαίνεται από το εξής: τη δεκαετία του 1980 μόλις τρία κόμματα μοιράζονταν τη συντριπτική πλειοψηφία των εδρών: το VVD του Ρούτε, οι Χριστιανοδημοκράτες (CDA) και οι Εργατικοί (PvdA). Το 2002, τα τρία αυτά κόμματα έπεσαν στο 60%. Σήμερα είναι περίπου στο 40%.

Ο Μαρκ Ρούτε -πρωθυπουργός από το 2010- κυβέρνησε αρχικά με τη στήριξη των Χριστιανοδημοκρατών (CDΑ) και το 2012 σχημάτισε νέα κυβέρνηση με το Εργατικό Κόμμα (PvdA) από το οποίο προέρχεται ο υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ.

To μόνο βέβαιο αυτή τη φορά είναι ότι κανείς δεν θέλει να λάβει μέρος σε συζητήσεις με το κόμμα του Βίλντερς, ακόμα και αν αυτό τερματίσει πρώτο.

Δύσκολα κατά συνέπεια θα μπορούσε ο ίδιος να γίνει πρωθυπουργός, πόσο μάλλον να συμφωνήσει με άλλα κόμματα για την προώθηση μιας τόσο διαφορετικής πολιτικής και οικονομικής ατζέντας.

Κατά συνέπεια, το βάρος θα πέσει στους υπόλοιπους. Kαι δεν θα είναι εύκολο, καθώς θα χρειαστούν ευρύτερες συμμαχίες. Το κόμμα του Ρούτε παλεύει για την πρώτη θέση με τον κόμμα του Βίλντερς, και οι Εργατικοί είναι πολύ χαμηλά.

Αντίθετα, ιδιαίτερα υψηλά είναι τα ποσοστά των Χριστιανοδημοκρατών (παλαιοί σύμμαχοι του Ρούτε), αλλά και των Πρασίνων.

Ωστόσο, ακόμα και αν ο Βίλντερς δεν μπει στην κυβέρνηση, θα έχει καταγράψει μια σημαντική νίκη. Στα χέρια του θα είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο μικρόφωνο για να φωνάζει τις θέσεις του, ενδεχομένως και την αδικία που υπέστη που δεν μπήκε σε κυβέρνηση.

Απόστολος Ρουμπάνης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger