Σαν σήμερα, ένα απόγευμα Κυριακής του Ιουνίου του 1942, έγινε η πρώτη δημόσια εμφάνιση της αντάρτικης ομάδας του Άρη στους κατοίκους των χωριών της ορεινής Ρούμελης. Είναι η αρχή του έπους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του μύθου του Άρη Βελουχιώτη...
Στις 7 Ιουνίου του 1942, μετά από μεγάλες δυσκολίες και πολλές προσπάθειες για τη δημιουργία των πρώτων ανταρτοομάδων, ο Θανάσης Κλάρας κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του ως Άρης Βελουχιώτης. Στο χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας όπου μπήκε με τους αντάρτες του.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 16 Ιουνίου του 1945, στο φαράγγι του Φάγγου της Μεσούντας, γράφεται ο τραγικός επίλογος και το τέλος...
Κυνηγημένος από τους παρακρατικούς του οπλαρχηγού του Ζέρβα Βόιδαρου και από ‘Εθνοφύλακες’, θέτει τέλος στη ζωή του. Το κεφάλι του, μαζί με του Τζαβέλα, υποχρεώθηκε να το αποκόψει ο αιχμάλωτος αντάρτης Δράκος. Αφού το περιφέρανε σαν τρόπαιο με πίπιζες νταούλια και ζουρνάδες οι κανίβαλοι της εποχής εκείνης, κρεμάστηκε στον φανοστάτη των Τρικάλων, στην κεντρική πλατεία Ρήγα Φεραίου. Παρέμεινε εκεί κρεμασμένο επί δύο μέρες περίπου.
Στο ενδιάμεσο βέβαια αυτών των δύο ημερομηνιών, γράφτηκε η πιο δυνατή ιστορία αγώνα και ταξικής πάλης που ανέβασε τον θρυλικό «Καπετάνιο Άρη» στο πάνθεο των ηρώων του λαού. Του λαού που τον τραγούδησε, τον πένθησε και βέβαια δεν περίμενε καμιά επίσημη «αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης» αλλά και καμιά μισή και ‘μίζερη’ αποκατάσταση.
Τα διλήμματα που τέθηκαν τότε στο επαναστατικό κίνημα, σίγουρα δεν ήταν πλαστά, ‘ψευτοδιλήμματα’. Κι όμως, στο βάθος, τότε και σήμερα το δίλημμα είναι το ίδιο, καπιταλισμός ή επανάσταση.
zapatistas από pantiera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου